Dit gaf mij als yogadocent een ‘dansje in de woonkamer maken’- gevoel toen ze dit zeiden in een yogales.

Het is gek om te ontdekken dat je lijf een heel eigen leven lijkt te leiden. Je weet dat het ooit gaat komen die menopause. Maar hoe het zich kan laten zien, wat je ervaart, verschilt per persoon.

De manier waarop er over de effecten van yoga gesproken wordt, kan uiteindelijk een niet gewenst en tegenovergesteld effect hebben.

Er is ons vertelt dat je met yoga iets moet bereiken of een doel moet nastreven. Maar langzaamaan laat dit het plezier in yoga verdwijnen...

Ik kon vroeger dagenlang mijn lijf negeren. Gewoon niet bewust meer voelen dat mijn lijf pijn deed en dat ik doodmoe was. Paracetamol erin en go!

Soms is het eerste en enige wat je kunt doen om jezelf te ondersteunen letterlijk de grond onder je (voeten) voelen. Als hulpmiddel om niet in een emotie of gedachtestroom gevangen te raken.

We zeggen het te vaak: “Ik heb een onzichtbare ziekte.” Maar de vraag is, voor wie is het onzichtbaar. Niet voor onszelf, maar voor degenen die het misschien liever niet willen zien.

Een strijder zijn. Doorzetten. Volhouden. De strijd aangaan. De strijd moeten winnen van een ziekte. Waarom ik mezelf geen chronic illness warrior noem.

Misschien heb je wel eens gehoord van de 'uitgestelde koffie'? Nu is er de yogales variatie... geef een deel van een yogales cadeau aan iemand die het goed kan gebruiken.