Vorige week snuffelde ik wat in de boekenkasten bij in de bieb. Een rode kaft viel op tussen alle boeken. Ik opende het op een willekeurige pagina.

Wat ik las raakte me.

Soms lijkt iets geen toeval te zijn.
Is het precies wat je moet horen.



Je kunt het echt wel.

Dat is wat ze zeiden.

Je moet gewoon moed verzamelen.

Dat is wat ze zeiden.

Dat deed ik dus ook.

Ik verzamelde moed.

Ik verzamelde moed

en zei:

Ik kan het niet.

Ergens voor gaan is niet de enige manier om moed te tonen. Je eigen beperkingen toegeven, eerlijk zijn over iets wat je niet kunt en erkennen dat een bepaald pad niet (of niet meer) het jouwe is, is óók moedig.

Leven met een chronische ziekte en/of vermoeidheid vraagt vaak om moedig zijn. Meer dan ons lief is komen we dingen tegen die we (tijdelijk) niet meer kunnen. Terwijl je ze het liefst zou blijven doen, moet je iets opgeven.

Het vraagt moed om dit aan jezelf en anderen toe te geven.
Het vraagt moed om het uit te spreken.

Door "Ik kan het niet." te zeggen, geef je jezelf op een bepaalde manier ook controle. Want jij bepaalt wat je wel of niet doet. Niet de verwachtingen die je hebt over jezelf. Of het gevoel dat je het de ander naar de zin moet maken.

Psycholoog Taekyun Hur wordt in het boek ook aangehaald omdat hij zei:

"Het is voor geluk belangrijk om te leren hoe je iets op moet geven."

Opgeven is niet iets passiefs.
Het vraagt om een actieve daad stellen.
Jezelf toestaan dat je iets anders kan gaan doen.

Het is oké om aan jezelf toe te geven: "Ik kan dit niet."

Juist ook tijdens je yogabeoefening.
Je yogabeoefening kan een plek zijn om te oefenen in het erkennen dat iets niet kan. Dat jij (nu) iets niet kunt.

Moedig zijn en tegen jezelf zeggen: "Aha, dit kan ik niet."

In die "aha" zit nieuwsgierigheid en een soort van verwondering.
Ruimte om niet te oordelen.

Dat kan je dan weer de mogelijkheid geven om het andere te zien.
Dat wat wel kan en/of nu goed voelt.