Ik ben zo moe
Naam auteur
“Ja, ik was laatst ook eens zo moe. Dat ken ik wel.”, is toch wel pijnlijk om te horen.
Net als velen die les bij mij volgen, ervaar ook ik chronische vermoeidheid. Het is in sommige periodes wel nadrukkelijker of minder aanwezig. Maar hoe het voelt om ‘energiek’ te zijn, dat ben ik echt vergeten.
Ik deel dit niet omdat ik daarmee aandacht vraag. Ik deel het hier omdat ik je wil laten weten dat jouw verhaal, dat onze verhalen over leven met aanhoudende pijn, ziekte en vermoeidheid er mogen zijn.
Ik zal als je mij over jouw ervaring vertelt, je verhaal nooit in twijfel trekken.
Hoe jij de aandoening of ziekte waarmee jij leeft ervaart, is hoe het voor jou is.
Helaas zijn er al zoveel plaatsen waar ervaringen wél in twijfel worden getrokken.
Waar je niet gehoord of geloofd wordt. We kennen ze wel de reacties van anderen (en zelfs artsen):
“Je bent nog zo jong, dus zoveel pijn kan niet.”
“Uit de tests blijkt niets ongewoons, dus u bent wat ons betreft gezond.”
“Is het niet gewoon stress?”
“Eet je wel gezond dan? Ken je het .... dieet al?”
“Je zou er misschien wat minder aan moeten denken.”
“Ik zou ook moe worden als ik mijn leven zo door mijn ziekte liet beïnvloeden.”
Graag wil ik dat je weet dat hoe jij je voelt, altijd het startpunt is als je deelneemt aan mijn lessen.
Of je het nu wel of niet met mij deelt.
Ik ga er altijd van uit dat jij zelf het beste weet wat er vandaag wel of niet mogelijk is.
Dat is het uitgangspunt.
Dit gaf mij als yogadocent een ‘dansje in de woonkamer maken’- gevoel toen ze dit zeiden in een yogales.
Het is gek om te ontdekken dat je lijf een heel eigen leven lijkt te leiden. Je weet dat het ooit gaat komen die menopause. Maar hoe het zich kan laten zien, wat je ervaart, verschilt per persoon.
De manier waarop er over de effecten van yoga gesproken wordt, kan uiteindelijk een niet gewenst en tegenovergesteld effect hebben.