Soms is dit het eerste en enige wat je kunt doen
Als je wel eens een yogales van mijn gevolgd hebt, zul je deze vraag zeker al eens (bewust of onbewust) gehoord hebben:
Voel dat je zit.
Kun je de contactpunten van je lichaam met de ondergrond voelen?
Herkenbaar?
Heel bewust doe ik dit altijd aan het begin van de les. Je brengt je aandacht naar wat de ondergrond raakt.
Heb je een idee waarom?
Ik herinner me het moment dat ik de MRIscan in ging terwijl ik angstig word in kleine ruimten.
Ik herinner me óók nog hoe het 'bed' waarop ik lag voelde en het kussen onder mijn knieën.
Merk op dat je voeten de grond raken.
Waar voel je contact met de ondergrond?
Ook tijdens de les herinner ik je eraan dat je geen 'wandelend hoofdje' bent, maar dat je voeten de grond raken.
Heb jij al ervaren wat dit met je doet?
Ik loop de spreekkamer uit van de arts in het ziekenhuis, waar ik ondanks allerlei klachten opnieuw te horen kreeg:
"Alles ziet er normaal uit. Eet gezond en blijf bewegen. Neem indien nodig een paracetamol."
Ik herinner me ook de lange gang waarin ik liep. Mijn voeten op de grond.
Voel hoe je hoofd je kussen aanraakt.
Kun je het gewicht van je hoofd voelen rusten op het kussen?
Iets wat je vaker doet, wordt een gewoonte.
Zo leren we een heleboel dingen die ons voor een periode helpen, maar later ineens minder helpend blijken te zijn.
Zoals het uit-checken. Het niet meer helemaal aanwezig zijn.
Niet in je lichaam en daardoor ook niet in/met wat zich in of rondom jou voordoet.
Weer geen oog dicht doen. De klok laat 2.00 uur zien. Wat duurt de nacht lang.
Pijn in je lijf voelt 's nachts zo anders.
De bewust uitgekozen lakens op mijn bed voelen verzachtend.
Iets wat je herhaaldelijk oefent in een yogales maak je je eigen.
En dan ineens merk je op dat je een nieuwe gewoonte eigen hebt gemaakt.
Vooral de dingen die voor jou helpend blijken te zijn, blijven vaak hangen.
Ze worden langzaamaan een tweede natuur.
In de voorbeelden die je hierboven ziet, lees je een paar van mijn ervaringen met deze gewoonte.
Bij uitdagingen breng ik mijn aandacht terug naar het moment. Naar letterlijk de grond onder me.
Soms is het eerste en enige wat je kunt doen om jezelf te ondersteunen letterlijk de grond onder je (voeten) voelen.
Als hulpmiddel om niet in een emotie of gedachtestroom gevangen te raken.
Dit is waarom ik yogadocent ben. Om jou de tools aan te kunnen reiken die je de grond onder je voeten helpt te blijven voelen.
Juist op die momenten dat de grond even onder je lijkt te verdwijnen.
Het contact van je lijf met de ondergrond brengt je altijd weer terug naar jezelf.
