"Yoga kan toch helemaal niet online!"
"Zo onpersoonlijk online lesgeven."
"Dat is geen yoga als je het online doet."
"Je ziet de mensen helemaal niet, hoe weet je dan dat ze het goed doen?"
“Online is zó geen yoga.”

Wat daar vooral uit sprak was privilege.

Het is heel eenvoudig om te zeggen dat online onpersoonlijk is, als je de mogelijkheid hebt om de deur uit te gaan en te reizen om een yogales te volgen. Als je een les kunt volgen die aansluit op jouw fysieke mogelijkheden. Als je volledig gezond bent en geen fysieke beperkingen ervaart.

Maar wat als…

• Als je overprikkelt raakt van in een groep in een yogastudio lessen volgen
• Als je te weinig energie hebt om de deur uit te gaan of zelfs je bed uit te komen
• Als je fysieke beperkingen ervaart en er geen variaties aangeboden worden in de les. Zodat je letterlijk aan de kant staat toe te kijken hoe anderen wél kunnen meedoen
• Als je moet stoppen met yoga omdat je steeds vaker ervaart: dit lukt me gewoon niet meer.

Na 5 jaar is deze gedachte nog altijd onveranderd

Dat was wat 5 jaar geleden in mijn achterhoofd zat.

Wat ik zelf ook had ervaren als ik ergens les volgde en wéér iets niet mee kon doen.

Wat ik als docent ook zag: mensen die niet meer terug kwamen naar mijn lessen, omdat naar de studio komen te vermoeiend was.

Mijn belangrijkste doel was en is yoga letterlijk in de huizen brengen van mensen die anders geen yogalessen zouden kunnen volgen. Omdat ik vond en nog steeds vind dat yoga toegankelijk moet zijn voor iedereen die yoga wil beoefenen. Dus ook voor mensen die leven met een chronische aandoening, met fysieke beperkingen, met ernstige vermoeidheid of ziekte.

Dat is na 5 jaar onveranderd.