verliezen en opgeven

Heb ik de strijd verloren als er op dit moment geen oplossing is?

Als er niets is wat mij ‘beter’ maakt?

Als ik moet leven met klachten, pijn, chronische vermoeidheid enz?

Geef ik op als ik besluit niet nog meer artsen of (fysio)therapeuten te bezoeken, nu ik weet dat er nu geen ‘genezing’ mogelijk is?

Dat is in mijn ogen geen opgeven.



Erkennen dat een situatie is zoals hij is...

Aanvaarden dat er sommige dingen nu onderdeel van je leven zijn...

Dat is niet hetzelfde als het 'opgeven'.

Als ik me alleen op 'vechten tegen' zou richten, zou ik vergeten dat er ook een andere mogelijkheid is.

Een die voor mij compassie-voller aanvoelt.

Namelijk de weg van ‘leven met’.

Iets waar mijn yogabeoefening me dagelijks bij helpt.

anders kijken

Zouden we onze kijk op ziekte en gezondheid kunnen veranderen?

Er is een mogelijkheid dat we als samenleving oké zijn om het onafwendbare gegeven dat wij mensen nu eenmaal (chronisch) ziek kunnen worden.

Leven met...
een lichaam dat zich dagelijks ziek voelt.
een lichaam wat altijd pijn ervaart.
een lichaam dat moe is.
een lichaam dat enorm hard haar best doet, iedere dag weer.

Ik leef met mijn zieke lichaam en probeer mijn leven zo vorm te geven dat ik zowel vreugde en voldoening haal uit de dingen die ik doe. En tegelijk rekening houdt met en respecteer dat mijn lijf een rustig tempo nodig heeft. Dat het om vermindering van prikkels kan vragen en veel wil rusten.

Jezelf wel een warrior willen noemen is uiteraard helemaal oké. Doe wat klopt voor jou.

Mij heeft het rust gegeven om de strijdbijl neer te leggen.